Yemek Kötülük Müdür?

 Yemek yemek varoluşun, yaşamın en temel ihtiyacıdır. Bir enerji dönüşümdür. Peki yemek yenilene yapılan bir kötülük, hatta dünyadaki kötülüğün başlangıcı olabilir mi? Bakalım J

Yemenin özünde başka bir canı almak olduğundan aslında yemek yemek diğerine yapılan bir kötülük sayılabilir. İster hayvan olsun, ister bitki yenilen her şey canlıdır. Yemek yerken başka bir canlının enerjisi alınır ve bu dönüştürülerek yiyenin kendi enerjisi için kullanılır. Belki de Adem ve Havva'nın cennetten kovulmasına sebep olan elmayı yemeleri bu yüzden günah sayılmıştır. Bu sebeple de insan yedikçe bencilleşir ve kötüleşir. Hatta gereğinden çok yedikçe, tükettikçe daha da kötüleşir, belki insanlıktan bile çıkar. Bu tüketim sadece gıda yoluyla değil, giydiklerimizle, harcadıklarımızla ve yaşam şeklimizle dünyaya bıraktığımız izle doğru orantılıdır. Bütün dinlerin insanların nefislerine hakim olmaları, sade bir yaşantı sürmeleri gereğini anlatmaları bu yüzdendir. Oruç tutma da aslında bu nefsi eğitmenin bir yöntemidir. Basit bir yaşam şekli ise sadece gerekli hallerde değiştirilmelidir. Örneğin, siyasetçi veya yöneticilerin daha verimli çalışmalarını sağlamak amacıyla sadece zaruri hallerde yaşantının şekli ve tüketim artabilir. Ancak burada bile çok dikkatli olmak gerekir. Yoksa insanın insanlıktan çıkması çok ince bir sınırdır. Buradaki önemli nokta ise kişilerin amaç olarak o konforlu hayatı koymaları değil, bu hayatı iyi işler yapabilmek adına alınan sorumluluğun neticesi olarak görmeleridir.

Sonuç olarak insan yaşamak için yer ve bu da aslında içinde kötülük barındıran bir harekettir. Demek ki yaşamın özünde bencillikten doğan bir kötülük vardır. İnsan yaşamak için kötü olmak zorundadır. Belki Tanrı da bu yüzden kötülüğü yer yüzüne indirmiştir. İnsanların dünyada var olabilmeleri için. Üstelik insanların öğrenebilmeleri de için kötülüğün olması gereklidir. İşte bu sebeple hayır ve şer Allah’tandır. Yemek ise sadece ufak bir başlangıçtır. Modern insan yaşadıkça kendini çeşit çeşit sınav ve kötülüğün içinde bulur. Hiçbir varlık süreklilik gösteren kötülüğe kayıtsız kalamaz, kalır ise de hayatta kalamaz. Yaşadığı kötülüğe kayıtsız kalamadıkça da insan doğal olarak kötülüğe kötülükle karşılık verir. Kötülük bir yerde güçlü olmak anlamını kazanır. Çünkü aslında bu yaşamsal bir döngü ve mecburiyettir. Ve hatta bazısı zamanla bu kötülükten keyif almaya bile başlar. Üstelik işin içine modern insanın müthiş icadı para unsuru da girince kötülük zıvanadan çıkar. Kötülükle para kazanmak mübah olur. Bazı insanlar bırakın emeğini satmayı; ruhunu, onurunu bile satmaya başlar. Sonrasında ise kötülük sınır tanımaz hale gelir. Bu sebeple Kara Şövalye filminde dendiği gibi “Ya iyi olarak ölürsün ya da kötüye dönüşecek kadar uzun yaşarsın.” Kurgu kitap veya filmlerde ölümsüz olan insanların hep kötü olmaları, kötüye dönüşmeleri bu düşüncenin bir ürünüdür.

 

Ve işte her şey yemekle başlar. Eğer yemezsek kötülüğü başlatmış olmayız. Peki ya öyleyse nasıl yaşarız? O zaman kötülük yapmak yaşamanın ilk şartı mıdır? Belki de. Belki de Hristiyanlar günahkar olarak doğduğumuz konusunda haklıdırlar. Ve bu yüzden de arınmak için insanın sürekli iyilikle bu kötülüğü dengelemesi gerekmektedir. Yoksa şeytana dönüşmek kaçınılmazdır. İnsan kötülükle mücadele edip, ona karşı direnmezse yavaş yavaş kendini onun dayanılmaz cazibesi ve rahatlığına bırakır. Doğallıkla ve istemsizce kötülüğe karşı koyabilmek için kötüye dönüşür. Peki önceki bir yazımda yemek yapmak iyiliktir dememiş miydim? Yemek yemekle, başkasını beslemek birbirinden farklı mıdır? Belki de iyi veya kötü diye bir şey bile yoktur; sadece değişen koşullar vardır. Yani her şey görecelidir.  Eğer kötülük diye tanımlayabileceğimiz bir şey varsa da insan kötüye dönüşmemek için nefsine karşı sürekli bir savaş halindedir. Öğrenmek adına mecbur olduğumuz kötülüğü dengeleme savaşı. Ve bu yüzden yaşam aslında bir savaştır herkes için. Galibiyeti olmayan sürekli bir savaş…